Człowiek od początku żył w zgodzie z naturą korzystając z jej zasobów. Natura zaspokajała wszystkie jego potrzeby. Świat zwierząt dawał mięso i skórę. Świat roślin karmił, a dodatkowo dzięki swym unikalnym właściwościom rośliny garbowały skórę zwierząt.

• Wiele rytuałów plemiennych polegało na przebieraniu się w skórę zwierząt, na wchodzeniu w drugą skórę.
• Indianie zakładali skórę bizonów wierząc, że otrzymują w ten sposób ich moc, odwagę i siłę!
• Celtowie budowali łodzie ze skóry, które były w stanie sprostać falom morskim.
• Sztywna i gruba skóra ponabijana ćwiekami wykorzystywana była jako zbroja.
• Według radiestetów skóra jest sprawdzonym materiałem absorbującym szkodliwe promieniowanie.
• W czasach pierwszych Piastów skórę uznawano za środki płatnicze nawet w oficjalnych dokumentach międzynarodowych. Z datowanej na 1136 rok bulli papieskiej wynika, że właśnie nimi płacono Kościołowi dziesięcinę. Czterdzieści futerek wiązano w grzywnę i wyrażano nimi cenę danej rzeczy. Płaty skóry były tak cenne ale i powszechne iż stały się one walutą, środkiem płatniczym. Płatami skóry i lnu, płacono za inne dobra. Taka jest geneza słowa PŁACIĆ.
• Trudno oprzeć się wrażeniu, że od tysięcy lat w sprawach handlu nic się nie zmieniło. Przykładem niech będzie embargo na dostawę papirusu, jakie Egipcjanie w II wieku p.n.e. nałożyli na królestwo Pergamonu. To wtedy Pergamończycy wymyślili pergamin, czyli gładką, trwałą skórę do zapisywania.

Najszlachetniejszą ze skór jest skóra wykonana tymi samymi środkami, jakimi czyniono to od wieków. Jest to garbowanie roślinne. Oznacza ono użycie garbników pochodzenia roślinnego. Taka skóra jest darem roślin i zwierząt.

Surowa skóra może mieć grubość do 1 cm. Warstwa lica, którą możemy dotknąć podając sobie dłonie, jest najmocniejszą częścią skóry. Tak grubą skórę można rozciąć na 2 lub 3 części, uzyskując w ten sposób 2 lub 3 skóry, jednak tylko jedna posiada mocne lico.

Pozostające z rozdwojenia warstwy skóry nazywamy dwoiną. Skóry te nie posiadając własnego lica nie są wystarczająco mocne, by tworzyć z nich trwałe wyroby.

Skóry zamszowe to skóry, których lico zostało usunięte, a powierzchnia wyszlifowana.

Nubuk jest skórą licową, której lico jest delikatnie szlifowane w celu uzyskania efektu zamszu, ale nie pozbawia ono skóry lica całkowicie, co zapewnia skórze wytrzymałość.

Istnieją też skóry mielone, które powstają ze zmielonych odpadów skóry. Te skóry są tak słabe jak papier.

Lubimy się otaczać przedmiotami przyjaznymi, praktycznymi i eleganckimi. Lubimy się wyróżniać przedmiotami, których nie posiadają inni. Przedmioty, które nas otaczają, określają nas jako człowieka. Świat przedmiotów wokół nas to nasza druga skóra, w którą wchodzi każdy z nas. Bez wyjątku.

Oryginał obrazu Picassa może być tylko jeden. Tak samo prawdziwa skóra może być tylko jedna i niepowtarzalna.

Każda skóra jest małym dziełem sztuki stworzonym przez naturę. Natura rzeźbi każdą skórę w inny sposób. Jarzma widoczne na skórze to podpis zwierzęcia, które nam ją oddało, to jego „linie papilarne” (porównajmy takie jarzma na przykład z wewnętrzną stroną naszej dłoni). Jest to dowód absolutnej autentyczności i niepowtarzalności. Kolejnym dowodem na autentyczność skóry jest życiorys zwierzęcia. Ilekroć byk przeszedł przez płot, ukąsił go owad, bądź po prostu stanął do walki o krasulę, na jego skórze pojawiła się blizna, znamię, czy otarcie które spisały jego historię na mapie skóry.

Naturalnych cech nie da się podrobić w imitacjach skóry. Pomimo tego krojąc skórę staramy się ominąć większe znamiona, co wymaga właściwego rozkroju. Skutkiem tego większe elementy nie mieszczą się na skórze pomiędzy „znamionami”. Wpływa to na cenę wyrobu.

Skóry używane do produkcji galanterii mają grubość około 2 mm; taką skórę wciąż należy obrabiać nadając jej odpowiednią grubość i kształt, dwojąc, ścieniając, tłocząc, rysując, prasując, malując, formując, czarując…….ale to już tajemnica naszych rzemieślników.